Coa chegada do terceiro trimestre fixemos a reunión do club para comentar a lectura de Promesas de arena, de Laura Garzón.
Todos estivemos de acordo en que a novela é moi fácil de ler e moi atractiva para todo tipo de público: unha historia de amor entre dúas persoas de distintas culturas. O contexto no que ese amor se produce resulta desgraciadamente moi actual: un campo de refuxiados palestinos na Franxa de Gaza.
Sen grandes pretensións, e se cadra isto é o mellor, a autora métenos de cheo nesa situación tan difícil. Vemos a chegada de cooperantes, como Lucía, as súas reaccións e os diversos papeis que asumen. Hai persoas que se adaptan e tamén as hai que non resisten. Unha pregunta que nos fixemos foi a de se realmente un cooperante cando vai colaborar nunha ONG a este tipo de lugares recibe unha formación axeitada antes de ir. No libro para que non. E isto chamounos a atención. Claro que, ben pensado, vindo deste marabilloso "primeiro" mundo, non parece que haxa unha maneira de preparar a ninguén para esas miserias que vemos só de lonxe.
Un aspecto criticable do libro é o previsible que resulta como se vai desenvolvendo a trama. Parece que todos nos damos conta do que vai pasar, agás a protagonista. Tamén se bota de menos a falta de profundización nos temas máis importantes (os refuxiados, o choque de culturas, os intereses políticos na zona...). Pero, ao mesmo tempo, agradécese que a obra nos introduza en situacións tan complexas dun xeito tan levadeiro. Este libro pode ser, sen ningunha dúbida, un primeiro paso para seguir lendo sobre este tipo de temas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario